Vriendjes, vriendinnetjes, neefjes, nichtjes, buur(t)kinderen: ik heb ze graag over de vloer en geniet van hun dynamiek en interacties. Maar hoe ga je eigenlijk om met andermans kinderen? Welke rol kun je – ongemerkt – gaan spelen in hun leven?
Naast de BSO en de kinderopvang zijn er andere manieren om je kind op te vangen als jij aan het werk bent. Een van die manieren is dat je elkaars kinderen opvangt. En zo kan het gebeuren dat je ineens een of meerdere kinderen een paar keer per week in je huis hebt, ze leert kennen, hun ontwikkeling volgt, dat je onderdeel van hun leven wordt. Dat kan ook ontstaan als je kind een bff heeft en ze elke dag met elkaar afspreken of wanneer je regelmatig buurkinderen over de vloer hebt, over en weer.
“Hoe vaak hoor je een volwassene niet het enthousiasme van een kind stukslaan met een sneer of ironische opmerking of helemaal geen reactie. Waarom?”
In bovengenoemde situaties krijg je invloed op het kind. Daar ben je je misschien niet altijd bewust van, maar andermans kinderen worden ook beïnvloed door het contact met jou, als je vaak aanwezig bent in het gezin of zij veel bij jou over de vloer komen.
De invloed kan positief zijn of negatief: want hoe zorgvuldig ga je om met die andere kinderen? Kun je ze echt zien en probeer je ze te begrijpen?
Dit klinkt misschien voor de hand liggend, maar toch, hoe vaak hoor je een volwassene niet het enthousiasme van een kind stukslaan met een opmerking als: “Ja, Elise, dat heb je net al verteld, dat weet ik nu wel dat je nieuwe knikkers hebt,” of “Ben je naar de Efteling geweest? O nou, wij zijn ook naar de Efteling geweest” of “Niet weer datzelfde liedje op de piano spelen hoor, dat ken ik nu wel.” Probeer je nu eens een situatie met je eigen vriendinnen voor te stellen waarin jij enthousiast over een ervaring vertelt er een tegen je zegt: “O ja, skiën, goh, boeiend, kunnen we het over iets anders hebben?” of “Dat verhaal van jullie relatieproblemen ken ik nu wel,” als je vol emotie je relaas doet. Zo’n opmerking zou hard aankomen.
Waarom zijn we dan niet wat voorzichtiger met andermans kinderen? Wat maakt dat je het moeilijk vindt om met het enthousiasme, de talenten of de emoties van andermans kind om te gaan? Is het diep verborgen jaloezie (Wanneer was ik zelf voor het laatst zo blij? Waarom kan mijn kind geen muziekinstrument bespelen?) of onzekerheid (Waarom is mijn kind nooit zo gehoorzaam/lief/open/enthousiast/sociaal, is dat mijn fout?).
Gaat het hier om jou of om (het verhaal van) het kind? Ben je misschien bang dat je je eigen kind tekort doet wanneer je aandacht geeft aan de ander, dat jouw kind zich dan achtergesteld voelt?
Als je voldoende tijd en aandacht hebt voor je eigen kind, dan heeft hij voldoende basisvertrouwen meegekregen en hoeft het niet bang of onzeker te zijn om jou kwijt te raken als je je aandacht verdeelt.
Naast jouw kind, voelt ook andermans kind jouw onderliggende probleem feilloos aan en dit zal gevolgen hebben voor jullie contact. Want jouw manier van doen, jouw manier van reageren op het kind bepaalt of het contact met je wil, zich veilig, gezien en begrepen voelt.
Waar wil ik heen met dit verhaal?
De kern is dat je het als ouder nog zo goed kunt doen, maar dat andere mensen ook invloed hebben op je kind: van de moeder van het vriendinnetje tot de buurvrouw.
Laten we met elkaar proberen om buiten ons eigen gezin om ook leuk te zijn voor andere kinderen. Moeite te blijven doen ze te begrijpen, te bereiken en ons niet laten afleiden door onze eigen issues zoals onzekerheid, jaloezie, irritatie.
Hoe zie jij dit? Herken je iets uit je eigen situatie in deze blog?
